و خداوند تبارک فرمود:

(سوره مؤمنون : 44

 قوم عاد

یكی از پیامبران كه نامش در قرآن دوبار آمده(1) و در آیه 56 سوره  مریم به عنوان پیامبر صدیق یاد شده، حضرت ادریس است كه در اینجا نظر شما را به پاره ای از ویژگیهای او جلب می كنیم:

اصل شبهه:

برخی بر اساس مبانی نقلی شبهه ای را در مورد عصمت حضرت موسی ذکر نموده اند که: در سوره اعراف بیان شده است که: «وَ لَمَّا رَجَعَ مُوسَى إِلَى قَوْمِهِ غَضْبَانَ أَسِفًا قَالَ بِئْسَمَا خَلَفْتُمُونِی مِن بَعْدِیَ أَعَجِلْتُمْ أَمْرَ رَبِّكُمْ وَأَلْقَى الألْوَاحَ وَأَخَذَ بِرَأْسِ أَخِیهِ یَجُرُّهُ إِلَیْهِ قَالَ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَكَادُواْ یَقْتُلُونَنِی فَلاَ تُشْمِتْ بِیَ الأعْدَاء وَلاَ تَجْعَلْنِی مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِینَ »1 ؛ چون موسی خشمگین و اندوهناک نزد قوم خود بازگشت ، گفت : در غیبت من چه بد جانشینانی بودید چرا بر فرمان پروردگار خود پیشی گرفتید؟ و الواح را بر زمین افکند ، و سر برادرش را گرفت و به سوی خود کشید هارون گفت : ای پسر مادرم ، این قوم مرا زبون یافتند و نزدیک بود که مرا بکشند، مرا دشمن کام مکن و در شمار ستمکاران میاور.

این نوشتار بسیار کوتاه، به سیره، رفتار و تعامل حجّت هشتم الهى، حضرت رضا علیه السلام با قرآن پرداخته و گزارشى ناتمام از سیره قرآنى امام رضا علیه السلام ارائه مى دهد. گرچه در این گستره ، گزارش ‏هاى حدیثى و تاریخى ، بسیار اندک است. ولى همین اندک که خوشبختانه در منابع دست اول ، به چشم مى ‏خورد و به یادگار مانده ، به عنوان بهترین رهیافت ، تقدیم به دوستداران قرآن مى ‏شود.

دعاهای حضرت رسول(ص) در قرآن کریم جنبه‌های مختلفی داشته است؛ جنبه‌های شخصی، سیاسی و اجتماعی در دعاهای حضرت(ص) مشهود است .

یکی از دعاهای ایشان که جنبه سیاسی دارد در آیه شریفه ۸۰ سوره مبارکه اسراء بیان شده است که می‌فرماید: «و قُل رَّبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَأَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَاجْعَل لِّی مِن لَّدُنکَ سُلْطَانًا نَّصِیرًا؛ و بگو پروردگارا مرا [در هر کارى] به طرز درست داخل کن و به طرز درست ‏خارج ساز و از جانب خود براى من تسلطى یارى ‏بخش قرار ده».

در اين مقاله سه پرسش و شبهه رايج از سوي وهابيان را، با اشاره به پاسخي کوتاه مورد توجه خوانندگان عزيز قرار داده و به دليل رعايت اختصار، تفصيل آن را به فرصت هاي مناسب و کتاب هاي مرتبط واگذار مي کنيم.

وهابیت زیارت قبور را بدعت و حرام می­داند و در این حرمت حتی زیارت قبر رسول گرامی اسلام را استثنا نمی­داند و کار را تا آنجا پیش می­برد که سفر به قصد زیارت رسول گرامی اسلام را حرام و نماز را در این سفر کامل می­داند.
قسطلانى[1] و ابن حجر در الجوهر المنظم از ابن تيميه نقل كرده اند؛ وى زيارت قبر پيامبر(صلى الله عليه وآله) را منع و آن را ـ چه با شدّالرحال[2] و چه بدون شدّالرحال ـ تحريم كرده است. با فتوا به تحريم زيارت قبر نبى(صلى الله عليه وآله)، زيارت ساير قبور به طريق اولى حرام مى شود.

همه مسلمانان (جز وهابیت) می­باشد که این عمل را مشروع و جایز می­دانند در حقیقت انسان با استغاثه نمودن ، وجود مقدس پیامبر(ص) و ائمه معصومین (ع) را واسطه فیض قرار می­دهد و معتقد است همه امور تحت اختیار خداوند متعال می­باشد و شخص ، ائمه معصومین (ع) را واسطه بین خود و خداوند متعال قرار می­دهد.[1] ولی در عین حال ، علمای وهابیت – بر خلاف مذاهب دیگر - دارای نظریات خاصی می­باشند و این عمل را جایز نمی­دانند لذا با توجه به اهمیت موضوع ، به تبیین و بررسی این موضوع می­پردازیم .

خصيت­هاي علمي مذاهب اسلامي به خصوص علماي اهل سنت تاثير به سزايي در شناخت فرقه وهابيت و بنيانگذار فكري وي يعني ابن تيميه دارد در اين مقاله به نظر يكي از علماي مذهب شافعي به نام حصني دمشقي پيرامون ابن تيميه و فتاواي وي مي­پردازم.
«شیخ تقی­الدّین ابوبکر بن محمد حِصنیِ دمشقیِ شافعی» در سال 752 هجری قمری در قریه­ای به نام «حوران» به دنیا آمد و پس از آن به دمشق آمد و فقه شافعی را نزد استادانی چون زُهَری، ابن­جابی و صرخدی و غَزّی آموخت و پس از آن به مقابله با ابن تیمیّه پرداخت و در این راه تلاش بسیار کرد و عده­ای از طلاّب علوم دینی از او پیروی کردند و به همین خاطر در شام نزاعهای فراوان به وجود آمد و در سال 829 ه.ق از دنیا رفت.[1]

نظر  امام خمینی (ره) درباره وهابیت

امام خمینى قدس‏سره  می ‏فرمایند:
مگر مسلمانان نمی ‏بینند که امروز مراکز وهابیت در جهان به کانون هاى فتنه و جاسوسى مبدل شده‏اند که از یک طرف اسلام اشرافیّت، اسلام ابوسفیان، … و اسلام آمریکایى را ترویج میکنند و
از طرف دیگر سر بر آستان سرور خویش آمریکاى جهان خوار میگذارند(صحیفه امام ج ۲۱ ص ۸۰، پیام امام خمینى به مناسبت سالگرد کشتار مکه).

در وصیتنامه سیاسى الهى خود مى‏نویسند:
و مى‏بینیم که ملک فهد هر سال مقدار زیادى از ثروت‏هاى بى‏پایان مردم را صرف طبع قرآن کریم و محالّ تبلیغاتِ مذهبِ ضد قرآنى مى‏کند و وهابیت، این مذهب سراپا بى اساس و خرافاتى را ترویج مى‏کند؛ و مردم و ملت‏هاى غافل را سوق به سوى ابرقدرت‏ها مى‏دهد و از اسلام عزیز و قرآن کریم براى هدم اسلام و قرآن بهره‏بردارى مى‏کند(وصیت نامه سیاسى و الهى امام خمینى، ۲۶بهمن ۱۳۶۱ – ۱ جمادى الاولى ۱۴۰۳).

يكي از علماي معاصر وهابيٌت كه در علوم حديث در بين وهابيٌان داراي شهرت بسزايي است،‌ شيخ محمد ناصرالدين الباني مي‌باشد كه مورد احترام خاصٌ آن‌ها می­باشد و رهبران وهابي از او به عنوان عالم، محدث ،فقيه و امام ياد مي‌كنند[1]و درباره او اين تعبير را كه بكار برده‌اند كه گويا با وجود الباني در اين زمان، عصر ابن حجر عسقلاني و ابن كثير[2]دوباره تكرار شده است.[3]
بي‌شك اغراق‌گويي و تمجيد غلو آميز وهابيٌان از الباني بخاطر پيروي و حمايت وي از ابن تيميه و محمد بن عبدالوهاب بوده است[4] و با آشكار كردن تفكر وهابي خود در شام،كتاب «تحذير الساجد من اتّخاذ القبور مساجد»[5] را نوشت كه با استقبال علماي وهابي مواجه شد ولي در مقابل، عده‌اي از علماي اهل‌سنت، الباني را بخاطر اشتباهات فراوان در نقل حديث و غيره، مورد سرزنش قرار داده و او را متهم به بي‌سوادي كرده‌اند[6] كه در خلال شرح حال و بيان افكار وي، اشاره به اين مطلب خواهد شد.